24 - 26 mei

Hier ben ik weer. Ik had de afgelopen dagen geen inspiratie of zin om iets te schrijven. Het zou wat saai lezen geweest zijn met 'ik heb de afwas gedaan, boodschappen, ... Maar ik heb nog steeds geen druppel alcohol aangeraakt. That's the good news!!!

Ik heb het op sommige momenten écht heel moeilijk gehad. Ik red me steeds met het luisteren naar podcasts en het allemaal proberen te begrijpen en een plaats te geven. Ik ben potverdikke blij dat ik geen partner heb op dit moment want ik heb werk genoeg aan mezelf en die kleine Zaza de kakkerlak.

Regelmatig heb ik een dip, voel ik me moe en ja soms neerslachtig maar dat gaat meestal binnen het half uur wel voorbij. 

De moeilijkste momenten voor mij zijn toch als ik alleen thuis ben. Mijn glaasje als trootst. Achter de computer creatief filmpjes maken mét een glaasje wijn. Door de podcasts besef ik dat mijn dopamines niet meer door alcohol een boost krijgen en dat dit enkele weken tot maanden kan duren vooraleer dat ze beseffen dat ze dit zelf moeten aanmaken. Deze krijg je ook als je eens goede sex hebt? Hmm, yep, komt wel goed met wat zelfbevrediging. Die dpamines toch.

Ik besef ook dat de verslaving op zich niet zo zeer het probleem is maar vooral die doorwinterde gewoonten.

Het is heel confronterend. Soms heb ik ook moeite om me te concentreren en ben ik ongelofelijk verstrooid. Zo goot ik het hete water in de koffiebrik ipv in mijn thee kop want ik ging duidelijk thee drinken ipv koffie 😁. Rare afkickverschijnselen dacht ik bij mezelf, of neen toch niet ik ben wel vaker verward. Mijn onderbewustzijn heeft duidelijk gekozen mijn koffie te verbannen. Dus nu drinken we dus enkel nog thee want als ik ga winkelen vergeet ik dat dan weer te kopen.

Ik geef veel meer aandacht om extra fruit en groeten te eten en heerlijke maatlijden voor mezelf te maken.Alle  afleiding is goed maar soms vermoeiend. 

Ik heb ook regelmatig last van hoofdpijn. Waar komt die vandaan? 

Waar ik het meeste van baal is mijn rookgedrag. Door naar die vele podcasts te luisteren en het besef van gewoonten en de drang om gezonder en alerter te zijn, bots ik als het ware op mijn andere heel aanwezige verslaving namelijk de sigaret. Ik vind het verschrikkelijk en veroordeel mezelf ongelofelijk.

Een stemmetje dat steeds zegt 'als je het ene kan, kan je het andere ook', ''maak er ook komaf mee. Het is niet goed voor je'. Naast dat stemmetje voel ik het uiteraard ook aan mijn conditie, hartslag, ... bon het is niet plezant. Het andere stemmetje dat zegt 'relax, Rome is ook niet gebouwd in 1 dag, alles op zijn tijd. Wat als je een terug val hebt? Niet teveel hooi op je vork nemen ... Man man man die twee maken me zot. Dat ze maar snel in een strandzetel gaan zitten met een cocktail en een grote sigaar. LOL,IK BEN BEZIG!

En oh ja, er heeft ook iemand in mijn gat gereden afgelopen woensdag. Stelde niets voor hoor. Alles vlotjes geregeld en ik heb mijn afspraak gehaald in het tropisch instituut  voor mijn droomreis. Toen ik het gebouw verliet, sprak een ontzettend lieve vrouw (vrijwilligster) me aan: 'Ben jij niet de persoon die naar Vietnam gaat?' Ja, zei ik enthousiast. Haar ogen begonnen te stralen en ze deelde haar ervaringen. Zalig gewoon, daar doe ik het dus voor. Ik heb de juiste keuze en beslissing genomen.

Dat zijn mijn gelukmomentjes waar ik me aan recht trek.

Gisteren ben ik naar mijn papa geweest. Ik heb dat de eerste week uitgesteld omdat we elkaar altijd treffen in een gezellige bapas bar (bistro) met de nodige wijn, gezelligheid en waar ik naar hartelust kan roken. Deze kon ik niet langer uitstellen want mijn weekend staat goed volgeboekt en dan zou het te lang geleden zijn. Ik verwittig steeds mijn komst en meestal staat mijn glaasje witte wijn al te blinken op de tafel. Dus ik stuurde alvast een bericht dat ik onderweg was en een sportzot ging drinken.

Met mijn papa gaat het echt niet goed. Doordat ik bewust voor een nuchter leven kies, observeer ik veel meer. Hij komt toe, bestelt zijn duveltje en met trillende hand schenkt hij het in. Onze gesprekken verlopen iets stroever want we zaten niet op de ideale plaats en hij had zijn juiste level (alcohol) nog niet bereikt. Ook zijn onderlip heeft zo van die trillingen/schokjes. Toen ik dat onlangs vertelde tegen een vriendin, vroeg ze onmiddellijk 'drinkt je papa veel?' ....

Ja dit te zien en te weten, dat heeft me ook vooral doen beseffen, alcohol is een stille moordenaar. Zijn gedrag en gewoonten kan ik niet veranderen. Ik begrijp hem en zal hem niet veroordelen. 

Gelukkig heb ik mijn rem tijdig gevonden en door hem zo te zien aftakelen ben ik des te gemotiveerd om mijn gewoonten te wijzigen want ik ben het enige nog dat hij heeft en straks zal ik er extra moeten staan voor hem, vrees ik.